Eίναι συχνός ο παραλληλισμός της αναζήτησης του "αδύνατου" από τον Διογένη και τον Δον Κιχώτη ως η μάταιη αναζήτηση ενός τρελού. Νομίζω όμως ότι μια πιο προσεκτική ανάγνωση δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο.
Ο Δον Κιχώτης αψήφησε όλο τον κόσμο και η ευτυχία του στάθηκε που έζησε τρελός και πέθανε γνωστικός. Ο Διογένης επίσης αψήφησε όλο τον κόσμο κατάφερε όμως να ζήσει και να πεθάνει γνωστικός. Ο Διογένης εφάρμοσε στην πράξη έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής που βασιζόταν στην πεποίθηση ότι η σοφία είναι θέμα δράσης μάλλον παρά σκέψης, την αρχή ότι πρέπει να ζούμε σε συμφωνία με τη φύση μάλλον παρά με το νόμο και τη σύμβαση. Ο Δον Κιχώτης αντίθετα ήταν ένας ονειροπόλος και ρομαντικός ιππότης, που ερχόταν διαρκώς σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, επιμένοντας να ζει στα όνειρα που πλάθει με τη φαντασία του.
Ο Διογένης έκανε μια ζωή όσο μπορούσε πιο κοντά στη φυσική ζωή του πρωτόγονου ανθρώπου και των ζώων. Είχε στην κατοχή του τη μικρότερη δυνατή ποσότητα υλικών αγαθών, σκληραγωγούσε τον εαυτό του και ζούσε περιπλανώμενος σε αρμονία με τις συνθήκες της φύσης. Ο Διογένης όταν έφτασε στην Αθήνα είχε ένα σκλάβο τον Μάνη ο οποίος το έσκασε και ο Διογένης δεν έκανε καμμία προσπάθεια να τον πιάσει γιατί "Θα είναι ανόητο αν ο Μάνης μπορεί να ζήσει χωρίς τον Διογένη και ο Διογένης δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Μάνη". Ο Δον Κιχώτης δεν απαρνείται καμμία άνεση και ως ιππότης ταξιδεύει με τον δούλο του Σάντσο. Χωρίς τον Σάντσο ο Δον Κιχώτης είναι ένας ονειροπόλος - ο Σάντσο ένας απλός χωρικός, που τον υπηρετεί πιστά προσπαθεί να μένει προσγειωμένος και να ισορροπεί τις καταστάσεις, είναι αυτός που διαθέτει κοινό νού και κριτική διάθεση.
Οι επιθέσεις του Διογένη αφορούν πραγματικούς εχθρούς όπως τις συμβάσεις, το γάμο, την οικογένεια, την πολιτική, την πόλι, όλες τις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, τον πλούτο, την εγκόσμια δόξα και την εξουσία. Ο Διογένης γνώριζε πολύ καλά ποιός ήταν και οι μάχες του αφορούν κατακτήσεις πάνω στον εαυτό του, ενώ ο Δον Κιχώτης νομίζει ότι είναι ιππότης και έχει προσωπική ευθύνη να πολεμήσει εναντίον των κοινωνικών αδικιών. Οι μάχες του Διογένη αφορούν παραγματικές ανάγκες και επιθυμίες, οι μάχες του Δον Κιχώτη αφορούν ανεμόμυλους που φαντάζουν γίγαντες, πρόβατα που φαντάζουν στρατός και πανδοχεία που φαντάζουν κάστρα. Ο Διογένης επιδιώκει την ελευθερία, την αυτάρκεια, την ευτυχία και την αρετή ενώ ο Δον Κιχώτης υπηρετεί απλά το ιππτικό ιδανικό.
Ο Δον Κιχώτης νομίζει ότι κατέχει μια αλάθητη φιλοσοφία ενώ ο Διογένης πράττει με βάση μια αλάθητη φιλοσοφία. Ο Διογένης πίστευε ότι η αρετή αποκαλύπτεται καλύτερα στην πράξη παρά στην θεωρία και όλη του η ζωή ήταν ένας διαρκής αγώνας ενάντια σε μια διεφθαρμένη κοινωνία.
Δεν μπορεί κάποιος να αναζητάει ανθρώπους αν δεν βρεί τον άνθρωπο μέσα του. Η αιώνια αναζήτηση της "αλήθειας" ξεκινάει από τον Διογένη και τον λύχνο του και φτάνει μέχρι τον σύγχρονο ορό της αλήθειας. Ο Δον Κιχώτης είναι ένα χαριτωμένο ανέκδοτο σε αυτήν την πορεία για να μας θυμίζει ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος ή να νομίζει ότι είναι ιππότης για να δικαιούται να σταυροφορεί για την αλήθεια. Είναι σημαντικό να επαναφέρουμε την αναζήτηση από την αναζήτηση της αλήθειας σαν ιερού δισκοπότηρου στην αναζήτηση του έντιμου στο "μέτρο πάντων άνθρωπος", από την "Πλατωνική" φιλοσοφία των ιδεών στην πρακτική ηθική. Όπως στην ιατρική για παράδειγμα όπου η παθιασμένη αναζήτηση της "αλήθειας" έχει αντικαταστήσει την στατιστική σημαντικότητα με την Evidence Based Medicine. Δεν είναι πια πλέον πολιτικώς ορθό να είναι κάποιος σωστός - θα πρέπει να είναι σωστός και για τους "ορθούς" λόγους.
Ο Διογένης συνήθιζε να λέει ότι όπως κάποιος συνηθισμένος στις ανέσεις δυσανασχετεί όταν δεν τις έχει, έτσι και κάποιος συνηθισμένος στην απουσία χαράς, απολαμβάνει περισσότερο ακόμη και την μικρότερη χαρά. Ο Μέγας Αλέξανδρος φέρεται ότι είπε "αν δεν ήμουν Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν Διογένης". Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να πεί το ίδιο για τον Δον Κιχώτη. Τι τραγικό που ο Διογένης και ο Αλέξανδρος πέθαναν την ίδια μέρα του 323 πχ.
Ο τελευταίος δίσκος της μόλις 22 χρονης Βρεττανίδας.
1 Little One
Λιτό με αέρινα περάσματα τσέλου και βιολιού έχει μια εύθραυστη ρευστότητα.
2 Violence
Σίγουρα ένα από τα καλύτερα κομμάτια του 2007 με ξαφνικές αλλαγές ρυθμού που ξεσπούν με καταιγιστικές κιθάρες:
"Nothing but the silence on the street
Where we were meant to meet
There's nothing else to find here".
Στοιχειωμένη και ανατριχιαστική η φωνή της:
"Nothing is right in my head,
nothing is clear in my heart,
I feel like my body is dead,
the day doesn't have to start here"
3 Tiny Flower
5 Orange Juice
9 Sister Sleep
Μινιμαλιστικές ηχογραφήσεις με την λιτή συνοδεία παραμορφωμένης κιθάρας και στοιχειωδών κρουστών που αναδεικνύουν την καταπληκτική φωνή της που συνδυάζει τις σκοτεινές μελωδίες της PJ Harvey και την φωτεινότητα της Sheryl Crow. Σαφώς επηρεασμένα από τις a capella επιδόσεις της μάνας της Maddy Prior.
4 Morning Music
Καθαρτήριο κομμάτι για μια one-night stand βραδυά όπου:
"I can't wait to wake up next to you,
'cause I am cheap and you are weak"
6 Dark Corners
Σκοτεινό και μυστήριο με κιθαριστικές μαχαιριές να ξεσπούν περιστασιακά:
"the wallpaper hides the shame,
while the truth is sliding down the wall"
7 Metal Bird
Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου όπου στα 6 λεπτά που διαρκεί η Kemp ως άλλος Πρωτέας αναδίνοντας τη μυρωδιά του αλμυρού βυθού και της αβύσσου μεταμορφώνεται από γλυκιά σειρήνα σε λιοντάρι, δράκο, τίγρη και κάπρο.
8 Skins' Suite
Μακρόσυρτο και μοναχικό ερωτικό κομμάτι με ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.
10 Sheer Terror
Αυτοβιογραφικό "I've already resigned my body to fate", θυμίζει τις ιστορίες της Regina Spektor:
If living your life like a rock star doesn’t kill your first
Or the sex and the drugs pass you by
We can always hope that we’re the 2 in 3 who don’t get the big ‘C
11 Sing Our Last Goodbye
Ο τίτλος θυμίζει το Last Goodbye του Jeff Buckley με τον οποίο η Rose μοιράζεται τις χαωτικές μουσικές αναζητήσεις.
Χρειάζεται μερικά ακούσματα για να εκτιμήσει κάποιος την ιδιαιτερότητα της μουσικής της αλλά στο τέλος ο Πρωτέας εξαντλημένος φανερώνει τον δρόμο της λύτρωσης. Συνολικά ένα μάλλον ημιτελές άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερη συνοχή, που όμως προϊδεάζει θετικά γι αυτά που θα ακολουθήσουν.
Tο Violence και το Little one υπάρχουν και στο My Space.
Στον Ματθαίο διαβάζουμε: "Ηλί-Ηλί, λιμά σαβαχθανί - τουτ' έστι, Θεέ μου Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες" (Ματθαίος ΚΖ 46) ενώ στον Μάρκο (ΙΕ 34): "Ελωί, Ελωί, λιμά σαβαχτανί".
Στα εβραϊκά ELI και ELOI ειναι ο ενικός του ονόματος Θεός και ELOHIM ο πληθυντικός του. Αλλά αυτή η σημασία ισχύει μόνο όταν μπουν κάτω από τα γράμματα οι κατάλληλες τελείες που υποδηλώνουν τα ανάλογα φωνήεντα (το εβραϊκό αλφάβητο έχει μόνο σύμφωνα). Έτσι τα τρία γράμματα που σχηματίζουν την λέξη ELI (ALEPH-LAMED-HE) με διαφορετική στίξη παίρνουν την σημασία του "καταριέμαι, βλασφημάω" πράγμα απόλυτα λογικό για ένα άνθρωπο σταυρωμένο.
Ο Ambelain στο γνωστό του βιβλίο "Ιησούς - Το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο" (Εκδόσεις Δίβρης, Αθήνα, σελ. 252-62) με βάση αρχαία μαγικά συγγράματα και διάφορα χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας ισχυρίζεται ότι τα λόγια αυτά του Ιησού ήταν μια κατάρα.
Οι 300 και η παραφιλολογία γύρω αυτήν ταινία μου θύμισαν Καβάφη, και δεν μπορώ να αντισταθώ να δωρίσω σε όλους τους σύγχρονους Έλληνες Εθνικούς (sic) τους Ποσειδωνιάτες του. Να θυμίσω ότι το ερέθισμα γι' αυτό το περίφημο ποίημα, ο Καβάφης το πήρε από την ιστορία της Ποσειδωνίας, μιας ελληνικής αποικίας στην Ιταλία στην οποία οι κάτοικοι αφομοιώθηκαν απ' τους ντόπιους, ξέχασαν την ελληνική γλώσσα και τα έθιμά τους, αν και συνέχιζαν να τελούν συχνά-πυκνά κάποια ελληνική γιορτή, να ξαναθυμούνται τα ελληνικά ονόματά τους και να κλαίνε.
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς και με Λατίνους κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι - ω συμφορά! - απ ' τον ελληνισμό.
Αφιερωμένο λοιπόν εξαιρετικά στους σύγχρονους Ποσειδωνιάτες που αν και έχουν γίνει Λωτοφάγοι στην ίδια τους την γη, εν τούτοις "με λύρες και αυλούς, με αγώνας και στεφάνους" με την ευκαιρία κάποιας εθνικής γιορτής συνεχίζουν να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά. Ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με το ένδοξο παρελθόν μας έχει κοπεί και για να έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για τον Λεωνίδα ως να ήταν παππούς μας, χρειάζεται κάτι περισσότερο από παραδοσιακές φολκλορικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις καί τελετές. Πχ πέρα από τις επικλήσεις για τους αρχαίους αυτοί οι Έλληνες Εθνικοί έχουν διαβάσει πότε κανένα αρχαίο κείμενο, ή πόσοι έχουν διαβάσει την διήγηση του Ηροδότου για τις Θερμοπύλες ή πόσοι γνωρίζουν τι ακολούθησε μέχρι την μάχη των Πλαταιών μετά την μάχη των Θερμοπυλών;
Η σχέση μας με τους αρχαίους δεν νομιμοποιείται με τα μεγάλα λόγια και τις τυμβωρυχίες. Δεν μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε με μεγαλοστομίες. Οι σύγχρονοι νεοέλληνες, που κόπτονται για τους αρχαίους, καλό είναι να κάνουν και άλλα πράγματα πέρα από τις επικλήσεις πχ ας ρίξουν μια ματιά στο βιβλίο ενός βαρβάρου του G.J.Szemler κ.συν. το Thermopylai: Myth & Reality in 480 BC (Ares 1996).
Περισσότερο και από την ανιστόρητη ταινία με ενόχλησε το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος της ταινίας. Τα χειροκροτήματα των γνησίων απογόνων δεν μας νομιμοποιούν να βαφτιζόμαστε Έλληνες Εθνικοί και τουλάχιστον εμένα, οι πιο πολλοί "Έλληνες Εθνικοί" μου φαντάζουν "ριψάσπιδες" που έχουν παρατήσει την ασπίδα τους στο πεδίο της μάχης για να τους είναι εύκολη η φυγή απηλλαγμένοι από το βάρος της.
Αν υπάρχει μια λέξη που να με περιγράφει, δεν νομίζω ότι θα διάλεγα άλλη εκτός από αυτήν - ταξίδι. Στο προοίμιο της Οδύσσειας ο Όμηρος γράφει μεταξύ άλλων: «γνώρισε πολιτείες πολλές, έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές». Εκτιμά δηλαδή ο ποιητής τον Οδυσσέα, επειδή είναι πολυταξιδεμένος και γνωρίζει τις αντιλήψεις, τα ήθη και τα έθιμα πολλών ανθρώπων. Ο πολυταξιδεμένος, προκαλεί ακόμη και σήμερα το θαυμασμό μας και -όχι σπάνια- τη ζήλια μας. Αλλά από πού πηγάζει αυτή η μεγάλη αγάπη μας για τα ταξίδια;
Κατ’ αρχάς, νομίζω, από τη βαθύτερη ανάγκη μας να ξεφύγουμε, να δραπετεύσουμε από τις δυσβάσταχτες επαναλήψεις της καθημερινότητας και να ανανεώσουμε όλες μας τις παραστάσεις. Ο εσωτερικός κόσμος μας είναι άμεσα συνδεμένος με το εξωτερικό του περιβάλλον. Οι διαθέσεις μας, η καλή ή η κακή ψυχική μας κατάσταση, εξαρτώνται, σε μεγάλο βαθμό, από όλα όσα μας περιβάλλουν. Η πλήξη, η ψυχική κούραση, η βαρεμάρα, το αίσθημα αδιαφορίας για τη ζωή και τις χαρές της, προκαλείται, πολλές φορές, από τη μονότονη επανάληψη των εικόνων που μας δίνει το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Όταν καθημερινά βλέπουμε τα ίδια πράγματα και τους ίδιους ανθρώπους, όταν βγαίνουμε από το σπίτι με τη βεβαιότητα πως τίποτα καινούργιο δεν πρόκειται να συναντήσουμε, τότε η βαρεμάρα, η ανία, μας παραμονεύει στη γωνιά του δρόμου, έτοιμη να χιμήξει πάνω μας και να μας κατασπαράξει. Και τότε, ο εσωτερικός μας κόσμος αντιδρά, εκδηλώνοντας μιαν έντονη τάση για φυγή. Θέλουμε να φύγουμε μακριά από όλα όσα μας πνίγουν, καιγόμαστε από την επιθυμία να δούμε, να ακούσουμε, να ψηλαφίσουμε, να μυρίσουμε και να γευτούμε πράγματα νέα και άγνωστα. Θέλουμε, με λίγα λόγια, να ταξιδέψουμε. Και δεν έχει σημασία αν το ταξίδι μας θα τελειώσει εδώ ή στην άλλη άκρη της γης. Το παν είναι το ίδιο το ταξίδι.
Η δεύτερη αιτία της μεγάλης αγάπης μας για τα ταξίδια είναι η έμφυτη τάση μας να γνωρίσουμε οτιδήποτε παραμένει άγνωστο. Η γνώση, όμως, προϋποθέτει μια κίνηση, μια πορεία, ένα ταξίδι. Όταν κάποιος κάνει εκδρομή, κάνει μια έξοδο - βγαίνει από κάπου για να πάει κάπου αλλού. Επομένως, κάθε ταξίδι είναι μια έξοδος και μια εκστρατεία με σκοπό την κατάκτηση. Αλλά από πού βγαίνουμε και τι επιθυμούμε να κατακτήσουμε, κάθε φορά που ταξιδεύουμε; Κατ’ αρχάς, βγαίνουμε από τον τόπο μας, από το καθημερινό μας περιβάλλον. Και πηγαίνουμε σ’ έναν νέο τόπο, σ’ ένα νέο περιβάλλον. Οι διαθέσεις μας, σε τούτο τον πηγαιμό, είναι κατακτητικές. Θέλουμε να κατακτήσουμε καθετί καινούριο που θα βρούμε, τόσο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όσο και κατά την άφιξη στον προορισμό μας. Και θα το κατακτήσουμε ειρηνικά - δηλαδή, γνωρίζοντας το. Η γνώση είναι κατάκτηση, γι’ αυτό και τόσο συχνά μιλούμε για κατάκτηση όταν αναφερόμαστε στη γνώση. Και το ταξίδι είναι μια έξοδος και μια εκστρατεία με σκοπό την κατάκτηση, τη γνώση. Αλλά, όταν ταξιδεύουμε, δεν βγαίνουμε μόνο από το καθημερινό μας περιβάλλον. Βγαίνουμε και από τον καθημερινό μας εαυτό και τρέχουμε να συναντήσουμε τον «γιορτινό» μας εαυτό. Γινόμαστε πιο ξέγνοιαστοι, πιο χαρούμενοι, πιο ελεύθεροι. Το ταξίδι είναι, λοιπόν, μια έξοδος (και μια έφοδος) προς τη χαρά.
Η νύμφη Καλυψώ κρατάει τον Οδυσσέα φυλακισμένο στο νησί της για οκτώ περίπου χρόνια. Και προσπαθεί να τον πείσει να γίνει ταίρι της, τάζοντάς του την αθανασία και την αιώνια νεότητα. Αλλά εκείνος αρνείται πεισματικά να υποκύψει. Έχει πάντοτε στο μυαλό και στην καρδιά του πατρίδα και σύζυγο. Ο αρχαίος Έλληνας δεν μπορεί να μείνει για πάντα στον εξω-ανθρώπινο κόσμο, όσα θέλγητρα κι αν έχει αυτός. Επιθυμεί ή να επιστρέψει ανάμεσα στους ανθρώπους ή να πεθάνει. Ολόκληρη η Οδύσσεια είναι δομημένη πάνω σ’ αυτήν την αρχή. Ο Οδυσσέας περιπλανιέται για χρόνια ολόκληρα σ’ έναν κόσμο βαρβάρων, θεών και τεράτων, επιθυμώντας διακαώς τον νόστο του, την επιστροφή του στον κόσμο των ανθρώπων, στον κόσμο της κανονικότητας. Γι’ αυτό και όσα προσφέρει η Καλυψώ δεν είναι σε θέση να συγκινήσουν τον Οδυσσέα. Όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν υπέροχα, αλλά δεν αρμόζουν σε ανθρώπους. Και ο Οδυσσέας είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Η Ιθάκη και η Πηνελόπη οροθετούν τον δικό του κόσμο.
Κατά βάθος, νομίζω ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν Οδυσσέα και όλοι θαυμάζουμε απεριόριστα όσους καταφέρνουν, σαν τον ομηρικό ήρωα, να ταξιδέψουν δώθε και κείθε. Η γοητεία που ασκεί πάνω μας το άγνωστο είναι τεράστια, καθώς, από τη φύση μας, επιθυμούμε να γνωρίζουμε ολοένα και περισσότερα πράγματα. Αλλά το ταξίδι δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Ο υποψήφιος ταξιδιώτης πρέπει να διαθέτει εφόδια ανάλογα με αυτά του Οδυσσέα. Πρέπει να γίνουμε κι εμείς πολύτροποι και συνετοί, για να μην ξεμείνουμε σε κάποιο ξερονήσι. Και, πάνω απ’ όλα, πρέπει να έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας την Ιθάκη, δηλαδή την πραγματική ζωή, τον αληθινό κόσμο. Το ταξίδι είναι ταξίδι, μόνον όταν προϋποθέτει τον νόστο, δηλαδή την επιστροφή στον τόπο αναχώρησης. Γράφει ο Σεφέρης στο "Πάνω σ' έναν ξένο στίχο":
Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα.
Ευτυχισμένος αν στο ξεκίνημα, ένιωθε γερή την αρμα-
τωσιά μιας αγάπης, απλωμένη μέσα στο κορμί του,
σαν τις φλέβες όπου βουίζει το αίμα.
Μιας αγάπης με ακατέλυτο ρυθμό, ακατανίκητης σαν τη
μουσική και παντοτινής
γιατί γεννήθηκε όταν γεννηθήκαμε και σαν πεθαίνουμε,
αν πεθαίνει, δεν το ξέρουμε ούτε εμείς ούτε άλλος κανείς.
Παρακαλώ το θεό να με συντρέξει να πω, σε μια στιγμή
μεγάλης ευδαιμονίας, ποια είναι αυτή η αγάπη·
κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος από την ξενιτιά, κι ακούω
το μακρινό βούισμά της, σαν τον αχό της θάλασσας
που έσμιξε με το ανεξήγητο δρολάπι.
Και παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι και πάλι, το φαν-
τασμα του Οδυσσέα, με μάτια κοκκινισμένα από του
κυμάτου την αρμύρα
κι από το μεστωμένο πόθο να ξαναδεί τον καπνό που
βγαίνει από τη ζεστασιά του σπιτιού του και το σκυλί
του που γέρασε προσμένοντας στη θύρα.
Στέκεται μεγάλος, ψιθυρίζοντας ανάμεσα στ' ασπρισμένα
του γένια, λόγια της γλώσσας μας, όπως τη μιλούσαν
πριν τρεις χιλιάδες χρόνια.
Απλώνει μια παλάμη ροζιασμένη από τα σκοινιά και το
δοιάκι, με δέρμα δουλεμένο από το ξεροβόρι από την κάψα κι από τα χιόνια.
Θα 'λεγες πως θέλει να διώξει τον υπεράνθρωπο Κύκλωπα
που βλέπει μ' ένα μάτι, τις Σειρήνες που σαν τις α-
κούσεις ξεχνάς, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη απ' ανάμεσό μας·
τόσο περίπλοκα τέρατα, που δεν μας αφήνουν να στοχα-
στούμε πως ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος που πά-
λεψε μέσα στον κόσμο, με την ψυχή και το σώμα.
Είναι ο μεγάλος Οδυσσέας· εκείνος που είπε να γίνει το
ξύλινο άλογο και οι Αχαιοί κερδίσανε την Τροία.
Φαντάζομαι πως έρχεται να μ' αρμηνέψει πώς να φτιάξω
κι εγώ ένα ξύλινο άλογο για να κερδίσω τη δική μου Τροία.
Γιατί μιλά ταπεινά και με γαλήνη, χωρίς προσπάθεια,
λες με γνωρίζει σαν πατέρας
είτε σαν κάτι γέρους θαλασσινούς, που ακουμπισμένοι στα
δίχτυα τους, την ώρα που χειμώνιαζε και θύμωνε ο αγέρας,
μου λέγανε, στα παιδικά μου χρόνια, το τραγούδι του
Ερωτόκριτου, με τα δάκρυα στα μάτια·
τότες που τρόμαζα μέσα στον ύπνο μου ακούγοντας την
αντίδικη μοίρα της Αρετής να κατεβαίνει τα μαρμαρένια σκαλοπάτια.
Μου λέει το δύσκολο πόνο να νιώθεις τα πανιά του καρα-
βιού σου φουσκωμένα από τη θύμηση και την ψυχή σου να γίνεται τιμόνι.
Και να 'σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ' άχερο στ' αλώνι.
Την πίκρα να βλέπεις τους συντρόφους σου καταποντι-
σμένους μέσα στα στοιχεία, σκορπισμένους: έναν-έναν.
Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθα-
μένους, όταν δε φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απομέναν.
Μιλά... βλέπω ακόμη τα χέρια του που ξέραν να δοκιμά-
σουν αν ήταν καλά σκαλισμένη στην πλώρη η γοργόνα
να μου χαρίζουν την ακύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα
στην καρδιά του χειμώνα.
Αν και όλα αυτά μπορεί να ταιριάζουν περισσότερο στα μακρινα ταξίδια, εν τούτοις για μένα τουλάχιστον βρίσκουν εφαρμογή και σε μικρότερα ταξίδια.
Ο Ορφέας ένθερμος θιασώτης του Απόλλωνα βρήκε τραγικό θάνατο από τις Μαινάδες, ακόλουθες του Διονύσου. Μάλλον οι Menomena δεν έχουν καμμία σχέση με τις Μαινάδες αλλά αυτή η ιστορία νομίζω ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την μουσική τους. Όπως η απολλώνια μουσική έσβησε από τα εκστατικά τύμπανα και κύμβαλα του οργιαστικού χορού των Μαινάδων έτσι και η απολλώυια ομορφιά της σχεδόν pop αισθητικής τους εναλλάσεται με τον διονυσιακό χείμαρρο του σκοτεινού πιάνου και των εκστατικών κρουστών τους.
Muscle'n Flo
Τα αρθρωτά μέλη με τα οποία δομούν την μουσική τους είναι ιδιαίτερα εμφανής στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου το Muscle'n Flo. Ο παλλόμενος επιθετικός του ρυθμός έλκει την προσοχή, ένας ρυθμός που οφείλεται στοιχειωδώς στα τύμπανα και κύρια σε ένα συνοθύλευμα ήχων από παραμορφωμένη κιθάρα, τρουμπέτες, όργανο, λεπτά κουδούνια και χορωδιακά μέρη. Τα θορυβώδη τύμπανα της σύντομης εισαγωγής υποχωρούν γρήγορα σε ένα μπάσο που επιτρέπει στους στίχους να ηχήσουν υπό μια παλλόμενη μελωδία. Το κομμάτι είναι ένας ύμνος στο στιγμιαίο της ζωής, στο γεγονός ότι όλη η ζωή χαρακτηρίζεται από ασταμάτητο αγώνα και προσπάθεια που αναπόφευκτα οδηγεί στην φθορά και που χαρακτηρίζεται από αδιάλειπτο πόνο του ενός ή του άλλου είδους. Από το φωτεινό πρωινό της αυτογνωσίας ("Oh in the morning/I stumble/my way towards/the mirror and my makeup/ it's light out") μέχρι την σκοτεινή νύχτα της επόμενης ημέρας ("Oh in the evening/I stumble/my way towards another day/we struggle/it's dark out") δύσκολα προλαβαίνει κάποιος να δώσει το μόνιμο στίγμα του ("make your mark/make it last/tiny scores/tiny rooms/lofty goals/met too soon/too soon").
The Pelican
Οι μουσικές εναλλαγές που οργώνουν όλο το κομμάτι με ασυγκράτητες εξάρσεις και λυρικά ιντερλούδια διαρυγνύουν την μελωδική συνέχεια και πετυχαίνουν μια εκφραστική φυσικότητα τέτοια που νομίζει κανείς ότι αυτό που ακούει δεν είναι παρά ο βηματισμός ενός ζωντανού κομματιού. Τα φωνητικά μπλέκονται με καταιγιστικά κιθαριστικά riffs, η δήθεν όμως ελεύθερη χρήση του μέτρου δεν οδηγεί σε εξασθένιση της μουσικότητας όπως ένας πετυχημένος αφηρημένος πίνακας δεν μπορεί να δημιουργηθεί από ένα ζωγράφο που δεν ξέρει να σχεδιάζει. Βλ. εδώ ένα video του κομματιού.
Wet And Rusting
Το λεπτεπίλεπτο Wet And Rusting χτίζεται πάνω σε ένα μουσικό υπόστρωμα που συνέχεια μεταλάσσεται με πυρετώδη σύντομα πιανιστικά περάσματα.
Air Aid
Μια καταπληκτική γραμμή του μπάσου μπλέκεται με προγραμματισμένα κρουστά, ξυλόφωνα, και ηλεκτρικές κιθάρες και καταλήγει σε ένα ελεγχόμενο μουσικό χάος διατηρώντας όμως ταυτόχρονα ένα pop χαρακτήρα. Εντυπωσιακός ο ήρεμος τρόπος που ανακοινώνεται η αυτοκτονία και η κραυγή για την αναγγελία της βροχής που πέφτει.
Weird
Ακολουθεί ένα έντονο ρυθμό με απειλειτικές βαρύτονες κιθάρες και ένα σαξόφωνο και κλείνει πονηρά το μάτι στην "φιλική" σχέση που επιθυμεί.
Rotten Hell
Έχει μια εύθραστη μελαγχολία με ξεκάθαρες γραμμές πιάνου και μεγαλόπρεπα φωνητικά που εισχωρούν το ένα στο άλλο. Είναι η γαλήνια στάση μιας επικής οπτασίας.
Running
Το Running είναι αυτό που λέει και το όνομα του ένα κυνηγητό με κρουστά και πιάνο. Το σύντομο κομμάτι τελειώνει με ένα συνοθύλευμα φωνών που υψώνονται όλες μαζί.
My My
Μεγαλοπρεπές, μια συνεχής υποβλητική ερωτηματοθεσία δηλωτική του Πινδάριου “Γίνε αυτός που έμαθες να είσαι” («γένοιο οίος εσσί μαθών»).
Boyscout'N
Πρόσχαρο με προσκοπικά σφυρίγματα που καταφέρνει να συνδυάσει ετερόκλιτα όργανα σε μια εύθραυστη ισρορροπία.
Evil Bee
Έντονα μελοδικό μπάσο με μηχανικά κρουστά και βαρύτονο σαξόφωνο.
Ghostship
Οδυνηρά απλή μελωδία που μπορεί να οδηγήσει το CD σας να κολλήσει στο κομμάτι για πολύ.
West
Το πιο πειραματικό τους κομμάτι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό χτισμένο γύρω από "απλά" πιανίστικα περάσματα.
Κοντολογίς οι Menomena σχεδιάζουν την μουσική τους σαν στοχαστές και την εκτελούν σαν παράφοροι ηθοποιοί γιατί πράγματι «τα μέγιστα των αγαθών ημίν γίγνεται διά μανίας». Παρόλα αυτά οι Menomena αντίθετα με πολλές πειραματικές μπάντες ξέρουν πως να κρατούνται μακριά από μιαν άλλη συμβατικότητα, τη συμβατικότητα του επίμονα αντισυμβατικού. Εδώ και εκεί θυμίζουν ορισμένες επικές εισαγωγές των Led Zeppelin, τις ρυθμικές εναλλαγές των Queen ή των Yes και τα πιανιστικά περάσματα των Beatles αλλά οι Menomena φαίνεται να γνωρίζουν ότι η απελευθέρωση από την κλασική αισθητική δεν σημαίνει απελευθέρωση από κάθε τάξη, αλλά μια μορφολογία συντεθειμένη με μια τάξη διαφορετική από την παραδοσιακή. Απομακρύνονται από την λιμνάζουσα μορφολογία του rock/pop κομματιού και καταφέρνουν να δώσουν μια μαγία στην μουσική έκφραση αποδεικνύοντας την οργανική μορφή της μουσικής. Η μουσική τους είναι γραμμένη με ένα νέο "μέτρο" μιας ιδιαίτερης προσωδιακής ορχήστρωσης που τελικά προσδίδει στα κομμάτια ποιητικό ρυθμό.
Σίγουρα πάντως αξίζουν της προσοχής σας ... Ακούστε όλο το άλμπουμ εδώ
